Rozdział 50

-Przestańcie! Harry, co ty odpierdalasz?! - krzyknęłam do niego.
-Jesteś moja, tylko moja. Nie pozwolę, by Conor cię tak całował i dotykał - odpowiedział.
-Ciebie do końca pogięło. Przestań go bić! - wrzasnęłam, lecz i to nie pomogło. Tym razem Conor uderzył Hazzę. Po chwili do akcji wkroczyli inni członkowie One Direction. Dopiero im udało się ich rozłączyć.
-Przepraszam, Conor, ale muszę to wyjaśnić - szepnęłam do przyjaciela. Potem udałam się do stolika, gdzie siedział nabuzowany Harry.
-Dobrze się czujesz, czy mam zadzwonić po psychiatrę?!
-Dobrze się czuję. Może byłoby inaczej, gdybyś nie była w nim zakochana!
-Zakochana, powiadasz?! Durniu, to tylko mój przyjaciel.
-Widziałem, co innego. No, już zasuwaj do niego.
-Dobra, idę. Potem nie proś mnie, żebym wróciła - powiedziałam i z godnością odeszłam. Paranoja. Znów będzie, to samo. Miesiąc rozłąki i zgoda. Albo tym razem bez. Nie chcę o tym myśleć. Za każdym razem mam ochotę płakać. Wybiegłam przed dom, a za mną Conor.
-Ej, nie płacz. Po prostu jest zazdrosny.
-Właśnie w tym problem! Chcę, żeby miał do mnie więcej zaufania.
-Gdybym ja był twoim chłopakiem, nie zachowałbym się tak..
-A jak? - spytałam.
-Tak.. - oznajmił i pocałował mnie w usta. Nie powiem, byłam zszokowana. Przecież kochałam Harrego, tak? A jednak.. odwzajemniałam pocałunki Conora. Co się ze mną dziaje?
-Przepraszam, nie powinienem.. - zaczął się tłumaczyć.
-Nic się nie stało - zachichotałam. Boże, co ja wyprawiam?
-Chodźmy do środka, zaczną się niepokoić. 
-Jasne.. - odpowiedział i poszliśmy w kierunku hallu. Oczywiście, chłopak złapał mnie za rękę, bo jak inaczej..

* U Harrrego *

Boże, już kolejny raz. Dosłownie dzisiaj się pogodziliśmy i już dziś pokłóciliśmy! Mam tego dość, idę jej poszukać. Zaraz, zaraz, ona jest tam! Z Conorem.. Całują.. W tej chwili świat wywrócił mi się do góry nogami. Emily się uśmiecha, to chyba dobrze. Słyszałem raz takie powiedzenie: Jeśli kogoś kochasz, pozwól mu odejść. Może powinienem to wypróbować. Jak ona jest szczęśliwa, to ja też. Tak, odpuszczam sobie łatwo, ale nie mam nic, co mogłoby pomóc. Gdy nadejdzie chwila, gdy już nie wytrzymam, to po prostu skończę ze sobą. Nie jest to takie trudne. Wystarczy kupić wódkę i środki nasenne. 

-Stary, co jest? - zapytał mnie Louis.
-Czemu miałoby coś być?
-Bo masz zaszklone oczy.
-Nie zauważyłem.
-Co się stało? - powtórzył.
-Emily i Conor są razem, to się stało! Ale spokojnie.. jestem silny.
-Harry, ty płaczesz, nie jesteś silny. Kochasz ją, więc zapieprzaj do niej i ją pocałuj!
-Nie, za bardzo ją kocham. Pozwolisz, że pójdę do hotelu?
-Tak, jasne, ja też zaraz tam pójdę.
-Dzięki - uśmiechnąłem się i odszedłem.

* U Emily *

Całowaliśmy się z Conorem. Głupio się czułam, gdyż ja go nie kochałam. Jest dla mnie przyjacielem, może nawet nie tak do końca.. Dobrym znajomym. Jego ręka po chwili znajdowała się na moim tyłku.
-Przepraszam, co wy wyprawiacie? - krzyknął Louis.
-Cześć, nic takiego.
-Słuchaj Conor, po tobie to bym się jeszcze tego spodziewał, ale po Emily?!
-To nasza sprawa, obydwoje tego chcemy - powiedział chłopak siedzący obok mnie.
-Serio Em, chcesz tego? - zastanawiał się przez chwilkę.
-Tak. - wyjąkałam. Jejku, jak ja tego pożałowałam.
-Aaaa. Okej, więc zostawiam was teraz samych - odrzekł i poszedł. Ja po chwili przeprosiłam Conora i także wróciłam do pokoju. W myślach ciągle powtarzając, jaka to jestem głupia.. i w ogóle. Po długim namyśle, uznałam, że dobrze robię. Harry jest dla mie przeszłością. Kochałam go, ciągle go kocham i prawdopodobnie do końca życia będę kochać. Ale on z biegiem czasu znajdzie sobie inną, albo zrobi dziecko jakiejś 40-latce. Nie będzie to przyjemnie dla mnie, ani dla chłopaków, ale też nie będzie to koniec świata. Kto wie, może Conor okaże się bardziej romantyczny, zabawniejszy i opiekuńczy. Możeee.... Jednak nigdy nie zapomnę o Harrym. Przed chwilą też nie zapomniałam. Całując się z Maynardem patrzyłam jedynym okiem na Stylesa. Tym razem chciałam wybudzić w nim zazdrość. Tak wiem to dziwne, ale taka jest prawda. Chciałam, żeby podszedł do mnie i rzucił się na mnie. Nie w znaczeniu dosłownym. Jednak tak nie było. Tylko wyszedł, i po chwili podszedł Louis. Dał mi do zrozumienia, że źle robię, ale ja głupia to kontynułuję. Wracając do rzeczywistości. Nie mogłam tak tego zostawić. Wyszłam ze swojego pokoju i udałam się pod drzwi mojego mam nadzieję chłopaka. Coś mnie zaniepokoiło, mianowicie siedzącego tu Nialla.
-Co jest, nie wchodzisz?- zpaytałam.
-Harry się zamkną i nie wpuszcza nikogo oprócz Louisa. Wygląda na to, że dziś śpię tutaj na podłodze.
-Ni żartuj, pójdziesz do mnie, mam dwu osobowe łóżko, Kate nie będzie zazdrosna.
-Kate, zazdrosna? Przecież ona ma chłopaka?
-Niall, kto ci nagadał takich bzdur?
-No ona!- krzyknął.
-Ta ona jest samotna jak palec. Dobra, jutro pogadamy chodź.
-A tak właściwe co się znów stało między tobą i Harrym?
-Nieważne. To znaczy, chyba już nie jesteśmy razem.
-Co, czemu?!
-Bo jest tu Conor.
-Aha, Hazzuś był lekko zazdrosny hihi.
-Horan przestań, to nie jest śmieszne. 
-Trochę jest.
-Nie jest!!!!! Conor to miły chłopak z którym jestem więc się przymknij!- krzyknęłam.
-Że co proszę?
-Słyszałeś, to koniec na dzisiaj. Idź do mojego pokoju i śpij. Ja idę do Kate.

* U Kate *

Siedziałam w swoim pokoju, gdy nagle ktoś zapukał. Nie musiałam zbyt długo czekać, bo już po chwili zobaczyłam Emily.
-Hej, co jest?
-W porządku, gdzie jest Danielle?  
-U Liama.
-Nie jest w porządku, Znowu się pokłóciliśmy, całowałam się z Conorem, jestem głupia...
-Że kogo całowałaś?- zapytała krzykiem.


********
I oto mamy kochaną 50 <3 Taki mały jubileusz<3 Więc teraz będę przemawiać dosyć długo. Dziękuję za równo 27656 wyświetleń i 512 komentarzy, z czego połowa jest moja. Mniejsza o to. Jestem bardzo szczęśliwa, ze ktoś czyta mojego bloga. Bardzo, ale to bardzo szczęśliwa, nigdy nie spodziewałam się, ze będzie nas tu tyle. Nie spodziewałam się razem z Iwoną. Dobra, oczywiście dalej piszę. Nie zamierzam przestań. Mam jeszcze sporo pomysłów, więc życzcie mi powodzenia. KOOOOCHAM WAS WSZYSTKICH <3

Kiwcia xxx.